اقسام به زبان آوردن نيت

به زبان‌آوردن نيت به سه دسته تقسيم مي‌شود:

1- به زبان‌آوردن جايز: و آن در بيشتر موارد است.در بيشتر موارد انسان مي‌تواند نيت عمل را به زبان آورد و مي‌توان به زبان نياورد، زيرا صرف توجه به عمل نيت است، مثلاً نماز ظهر که مي‌خواهيم بخوانيم، لازم نيست به زبان آوريم که چهار رکعت نماز ظهر مي‌خوانيم قربةالي‌الله.

2- به زبان‌آوردن واجب: و آن در مورد نذر است.اگر مي‌خواهيم نذري کنيم که واجب‌الوفاء باشد، بايد نيت آن را بر زبان جاري کنيم، مثلاً بگوييم براي خداست بر من که فلان کار خير را انجام دهم.چنين نذر واجب‌الوفا است و شکستن آن کفاره دارد، ولي اگر نيت را بر زبان جاري نکرديم، اين نذر واجب‌الوفا نيست و شکست آن کفاره ندارد.

3- به زبان‌آوردن حرام: و آن در چهار مورد است:

الف) وقتي‌که نماز احتياط بر انسان واجب شده، مثلاً کسي‌که در نماز چهاررکعتي شک مي‌کند سه‌‌رکعت خوانده يا چهاررکعت، بنا را بر چهار مي‌گذارد و پس از سلام نماز يک‌رکعت نماز احتياط مي‌خواند، بين نماز اصلي و نماز احتياط نبايد حرف بزند يا نيت را بر زبان جاري کند.

ب) در صورتي‌که سجده سهو بر او واجب شده.

ج) در صورتي‌که قضاي تشهد فراموش‌شده بر انسان واجب شده.

د) در صورتي‌که قضاي سجده فراموش‌شده بر انسان واجب شده است.

پس در تمام موارد چهارگانه فوق نبايد بين نماز و آن‌چه بر انسان واجب شده، فاصله‌اي بيفتد و نبايد نيت را بر زبان جاري کند، بلکه بلافاصله پس از نماز، وظيفه خود را انجام مي‌دهد.

سؤال: 

اگر بين نماز اصلي و آن‌چه بعد از نماز بر انسان واجب مي‌شود، فاصله بيفتد تکليف چيست؟

جواب:

احتياط در اين است که به وظيفه خود عمل نمايد، مثلاً نماز احتياط را هرچند فاصله افتاده به‌جا آورد و سپس دومرتبه نماز اصلي را اعاده نمايد.